Derdimi anlatamasam da,
yeri geldiğinde konuşabiliyorum..
Kulaklarım delik olmasına rağmen,
dinlediğim müziğide duyabiliyorum..
Ve şuan, ne yazdığımı bilmesemde.!
yazdığımı görüyorum..?
Nefes aldığımında farkındayım.!
Parmaklarım da şıkır şıkır çalışıyor..
Ayaklarım kımıldamasada, üşüdüğünü hissedebiliyorum..
Düşe kalka, yürüyebiliyorum,
ama yuvarlanıp gidemiyorum.!
Derin düşüncelere dalıp,
ıslak bir sünger gibi; su dibine çöküyorum..
Damarlarımda gezen şeyin ne olduğunu bilmiyorum..?
Bedenim bir ceset kadar soğuk olmasına rağmen..
Üşümüyorum.!?
Sadece kalbimin titrediğini hissediyorum..
Herşey normal gibi gözüksede,
anormal olduğumu biliyorum.!
Ters giden birşeyler var..!
Nedir acaba, düşünüyorum.?
İşte tüm bunları yazarken;
İmdat dostlar! bana ölüm geldi,
Ve şimdi, bi anlık gelen ilham perimden,
Son bir satır, isteyebilecek kadar yüzsüz olabiliyorum.!
“Korkmayın dostlar yaşıyorum..!”
ölene kadar da, yaşamak istiyorum..
fakat velakin yaşarken ölüyorum……alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder